Tym razem mamy dla was coś nietypowego: tekst o teorii Wilhelma Diltheya napisany w formie dialogu. Co więcej, jest to dialog sądowy, na tezy Diltheya pada cień oskarżenia. Łatwiej to pewnie uchwycić „na żywo” niż przybliżyć w kolejnych zdaniach opisu, więc – bez dalszych wyjaśnień – zapraszamy do lektury oskarżenia.
Spotkałem się z opinią, że filozofia nie może mieć metodologii, gdyż nie jest nauką. O ile z przesłanką się zgadzam, ponieważ filozofia nie jest nauką, to z wnioskiem nie mogę się zgodzić w żadnym wypadku. Z faktu, że coś nie jest nauką, nie wynika, że nie może mieć metodologii. Zasadniczo każda dziedzina myślenia, niezależnie od tego, czy jest nauką, czy nie, powinna mieć swoją metodologię, gdyż – jak się zdaje – to właśnie metodologia oddziela tę dziedzinę myślenia od myślenia potocznego. I jak się wydaje, tylko myślenie potoczne nie ma swojej specyficznej metodologii.
W niniejszej pracy przyjrzę się trzem najbardziej rozpoznawalnym przedstawicielom hermeneutyki XX i XXI wieku: Hansowi-Georgowi Gadamerowi, Paulowi Ricoeurowi i Richardowi Rorty’emu. Każdy z nich na swój sposób doszedł do hermeneutyki i inaczej ją rozumiał. W kontekście hermeneutyki zawsze pojawia się kwestia interpretacji. Stosunek wyżej wymiennych myślicieli do problemu interpretacji i ich rozumienie interpretacji – to będą główne zagadnienia tego tekstu.
W tym artykule zajmiemy się omówieniem myśli ważnego XX-wiecznego filozofa – Hansa-Georga Gadamera, twórcy hermeneutyki ontologicznej. Najpierw przedstawimy jego biografię, następnie poszukamy odpowiedzi na pytanie, czym w ogóle jest hermeneutyka, by dalej przyjrzeć się temu, jak Gadamer czyta Platona i jakie zadanie filozoficzne postawił w swoim głównym dziele, czyli w Prawdzie i metodzie.