W poprzednich odcinkach (Filozofowie w ogrodzie nauki i Jak to jest być filozofią?) pisałem o tym, czym jest pop nauka, pop scjentyzm, jakie są relacje między nimi a filozofią, w końcu o tym, jaki jest stosunek filozofii do nauki i jakie są relacje między nauką a filozofią. W dzisiejszym odcinku przyjrzę się kwestii aksjologicznej i zadam bardzo ważne pytanie.
Spotkałem się z opinią, że filozofia nie może mieć metodologii, gdyż nie jest nauką. O ile z przesłanką się zgadzam, ponieważ filozofia nie jest nauką, to z wnioskiem nie mogę się zgodzić w żadnym wypadku. Z faktu, że coś nie jest nauką, nie wynika, że nie może mieć metodologii. Zasadniczo każda dziedzina myślenia, niezależnie od tego, czy jest nauką, czy nie, powinna mieć swoją metodologię, gdyż – jak się zdaje – to właśnie metodologia oddziela tę dziedzinę myślenia od myślenia potocznego. I jak się wydaje, tylko myślenie potoczne nie ma swojej specyficznej metodologii.
Proszę państwa, przed wami pierwszy odcinek trylogii tekstów o relacjach między filozofią a nauką. W dzisiejszym odcinku przedstawię popularny stosunek popnaukowców do filozofii i moje hipotezy co do genezy tego zjawiska. Pojawią się definicje, argumenty, jak i żarty z filozofów. W następnych odcinkach będzie o tym, jak to jest być filozofią oraz o tym, czy warto być filozofią. Nim jednak następne teksty przybiorą formę substancjalną, zapraszam do zapoznania się z częścią pierwszą.